“En? Heb je je paspoort al?”, is een veelgestelde vraag. Het antwoord is nog altijd: “Nee.......”
“Hoezo niet?”, is de vervolgvraag. Tja als ik daar nou eens antwoord op had, wie weet had ik hem dan gewoon...
Begrijp me niet verkeerd, ik maak me niet ontzettend druk over dit alles. Voorlopig heb ik geen plannen om dit land te verlaten dus wat dat betreft heb ik hem niet nodig. Al zou het wel fijn zijn als ik de bank eindelijk een kopie van mijn verblijfsvergunning zou kunnen geven. Vorig jaar zijn ze daar heel vriendelijk geweest om me een rekening te laten openen zonder verblijfsvergunning, wat niet geheel volgens de regels is. En inmiddels raakt hun geduld een beetje op... Wat niet heel vreemd is aangezien ze inmiddels meer dan een jaar, in plaats van de afgesproken 3 maanden wachten.
Al heb ik voldoende andere zaken om me druk over te maken(maar niet té druk, voor stress ben ik niet naar Afrika verhuisd), kom ik langzamerhand wel tot de conclusie dat er betere tijdsbestedingen zijn dan achter immigratie aan te lopen.
De 2 maanden wachttijd zijn er inmiddels 8 geworden. Begin te denken dat tegen de tijd dat ik mijn verblijfsvergunning heb, ik hem alweer moet verlengen.
Bel nog regelmatig, inmiddels met de baas van de medewerker. Laat maar in het midden of dit vooruitgang is. Ook ga ik steevast bij het kantoor langs als ik in Kumasi ben. Op die manier vergeten ze me in ieder geval niet?! Lunchtijd vermijd ik tegenwoordig, maar desondanks spendeer ik altijd meer dan twee uur op het kantoor.
Een paar maanden geleden hadden ze het in Accra gepresteerd om één brief kwijt te raken uit de hele stapel met paperassen die ze van mij hebben. Gelukkig had ik nog een duplicaat en ik dacht de brief gewoon even af te geven.. “Ooooo Madam, degene die moet kijken is nog even in een meeting”.... Jaja, nog even, ruim twee uur later kwam hij uit de meeting!
Een volgende gelegenheid: “Ooooo Madam, het duurt wel erg lang. Kom gaan we naar mijn baas”. De baas zegt:”Gaat u maar even zitten, dan doe ik een follow up”. Bijna twee uur later komt hij met de boodschap dat diegene in Accra niet te bereiken is.... Bel morgen maar.
Ik bellen. "Oooo, sorry de baas is niet op kantoor, probeer morgen nog maar eens.." De dag erna weer bellen, de baas aan de telefoon. "Follow up??????? Ja ja ja, ik werk er nog steeds aan, kom volgende week maar weer eens langs...."
Etc etc etc....
Inmiddels is de zaak in handen van iemand in wie ik iets, met de nadruk op iets, meer vertrouwen heb.
Weet nog hoe fijn ik het vond dat ik mijn verblijfsvergunning via Kumasi kon aanvragen, maanden geleden haha.
Hopelijk kan ik binnenkort het voorlopig laatste deel over immigratie schrijven. Om dan in 2012 aan een nieuw seizoen te beginnen van de immigratie-soap.
zaterdag 19 november 2011
woensdag 19 oktober 2011
Alleen voor vrouwen (en voor gevoelige mannen...)
Eens in de zoveel tijd krijg ik onverwachts bezoek. Ze sluipen zomaar mijn leven binnen zonder zich vooraf te melden en zonder dat ik het doorheb.
Als er gasten in het guesthouse zijn dan kan ik dit bezoek handelen, sterker nog meestal heb ik het dan zo druk met het zorgen voor een aangenaam verblijf voor mijn gasten dat het bezoek me niet eens opvalt.
Maar heb ik het niet al te druk en geen afleiding dan lijkt het alsof dit bezoek mij totaal in zijn bezit neemt.
Ze maken mijn leven en dat van de mensen om mij heen tot een ware hel. Al mijn positieve energie, waar ik normaal gesproken voldoende van heb, slurpen ze op. Alle vaste grond verdwijnt vanonder mijn voeten. Ik kan niks positiefs zien, voel me enorm eenzaam, irriteer me aan alles en mis Wout dan zo ontzettend. Ik ontplof of huil om het minste of geringste, al ligt huilen niet zo in mijn aard dus ontploffingen zijn dan niet van de lucht.
Het ergste van alles is dat mijn relativeringsvermogen compleet verdwenen is. Na een dag of 6 van pure ellende dient het volgende bezoek zich aan, mijn menstruatie. En dan pas besef ik dat het mijn hormonen waren...
Gelukkig komt mijn relativeringsvermogen en mijn positieve instelling dan ook direct terug. De problemen die er wel degelijk zijn verdwijnen niet(beetje jammer). Maar ik kan er weer mee omgaan, ik kan weer verder kijken.
Nog steeds hebben we geen stroom, geen paspoort, een guesthouse dat half af is, vele dingen die het begeven, Ghanezen die hun afspraken niet nakomen en zijn Wout en ik niet bij elkaar.
Maar er is ook deze prachtige plek, die ik mijn thuis kan noemen, inclusief het mooie uitzicht, de toekan die zich hier in de buurt ophoudt, het nestje jonge vogeltjes en de paddenfamilie die zich thuis voelen in mijn afvoerbuizen en ja zoals laatst iemand tegen me zei, dat is de charme van in Afrika wonen!
Lieve vrienden en familie, mijn 'superman', een guesthouse met potentie (volgeboekt in januari!), de honden die naar hartenlust jagen op hagedissen en het feit dat ik mijn werk superleuk vind!
Dus ik kan weer met Demarco's 'I love my life' meezingen. Tenminste... totdat mijn hormonen zich weer melden.
Als er gasten in het guesthouse zijn dan kan ik dit bezoek handelen, sterker nog meestal heb ik het dan zo druk met het zorgen voor een aangenaam verblijf voor mijn gasten dat het bezoek me niet eens opvalt.
Maar heb ik het niet al te druk en geen afleiding dan lijkt het alsof dit bezoek mij totaal in zijn bezit neemt.
Ze maken mijn leven en dat van de mensen om mij heen tot een ware hel. Al mijn positieve energie, waar ik normaal gesproken voldoende van heb, slurpen ze op. Alle vaste grond verdwijnt vanonder mijn voeten. Ik kan niks positiefs zien, voel me enorm eenzaam, irriteer me aan alles en mis Wout dan zo ontzettend. Ik ontplof of huil om het minste of geringste, al ligt huilen niet zo in mijn aard dus ontploffingen zijn dan niet van de lucht.
Het ergste van alles is dat mijn relativeringsvermogen compleet verdwenen is. Na een dag of 6 van pure ellende dient het volgende bezoek zich aan, mijn menstruatie. En dan pas besef ik dat het mijn hormonen waren...
Gelukkig komt mijn relativeringsvermogen en mijn positieve instelling dan ook direct terug. De problemen die er wel degelijk zijn verdwijnen niet(beetje jammer). Maar ik kan er weer mee omgaan, ik kan weer verder kijken.
Nog steeds hebben we geen stroom, geen paspoort, een guesthouse dat half af is, vele dingen die het begeven, Ghanezen die hun afspraken niet nakomen en zijn Wout en ik niet bij elkaar.
Maar er is ook deze prachtige plek, die ik mijn thuis kan noemen, inclusief het mooie uitzicht, de toekan die zich hier in de buurt ophoudt, het nestje jonge vogeltjes en de paddenfamilie die zich thuis voelen in mijn afvoerbuizen en ja zoals laatst iemand tegen me zei, dat is de charme van in Afrika wonen!
Lieve vrienden en familie, mijn 'superman', een guesthouse met potentie (volgeboekt in januari!), de honden die naar hartenlust jagen op hagedissen en het feit dat ik mijn werk superleuk vind!
Dus ik kan weer met Demarco's 'I love my life' meezingen. Tenminste... totdat mijn hormonen zich weer melden.
zondag 14 augustus 2011
Orae
Net zoals altijd wanneer ik het dorp in kom lopen kijk ik om me heen of ik Orae zie. Orae een spontane jongen van een jaar of 20 die zodra hij me ziet een babbeltje komt maken of komt ouwehoeren. Altijd in het Engels, ik waardeer het enorm dat hij als één van de weinigen hier me niet dwingt om Twi te praten.
Orae die we bellen om een taxi onze kant op te sturen als we naar Effiduase willen. Orae die spontaan bij Moon en Star guesthouse langskomt om me te vertellen wat hij heeft meegemaakt die dag. En Orae die we bellen als we iets zijn vergeten in town en die dan zonder aarzelen zegt geen probleem ik kom eraan.
Ik ken Orae nu meer dan een jaar en het enige dat hij in al die tijd heeft gevraagd, Ghanezen schromen normaal gesproken niet om te vragen, is of hij de schoolresultaten van zijn zus mocht opzoeken op het internet.
En dan dringt het tot me door, ik zal Orae niet zien. Nooit meer. Orae is namelijk afgelopen zaterdagmorgen gevonden op straat, dood. Hij is moederziel alleen gestorven, niemand weet waaraan. En of hij geleden heeft, probeer mijn gedachten niet die kant op te laten gaan. Maar toch gebeurd het, het enige wat het oplevert zijn vragen en onrust. Had hij pijn? Heeft het lang geduurd? Was hij bang, natuurlijk is hij bang geweest...
Kan alleen maar hopen dat hij nu rust heeft gevonden en dat hij op een prachtige plek is. Want dat verdien je Orae!
Je zit in mijn hart en je bent te jong heengegaan xx
zaterdag 2 juli 2011
En nog een vervolg immigratie......
En daar was ze dan weer bij het immigratie kantoor in Kumasi. Na 2 maanden en een paar dagen. Ik kwam om 11.50u aan en er werd me verteld dat ze pauze hadden tot 14.00u. Zucht! Ik moest wel wat boodschappen doen, maar dat kon ik allemaal doen terwijl ik naar mijn tro tro-station zou lopen. Tro tro's zijn mini busjes die naar verschillende bestemmingen rijden.
Oftewel wachten dan maar...
Ik was met mijn vriendin Frimpomma naar Kumasi gekomen. En zoals een echte Ghanees betaamd besloot ze een dutje te gaan doen met haar hoofd op mijn schoot.
We konden het kantoor inkijken en alles horen wat de immigratie-medewerkers zeiden. En ik wil niet zeggen dat ze geen recht op pauze hebben, maar ruim 2 uur slap geouwehoer aanhoren is meer dan genoeg...
Maar goed om 14.10u mocht ik dan binnenkomen om direct te horen dat mijn paspoort nog in Accra was. Wederom zucht.
Om mezelf een nieuwe teleurstelling en een reis naar Kumasi voor nop te besparen vroeg ik de medewerker om zijn telefoonnummer. Nou zegt hij je kan gewoon naar de vaste lijn van ons kantoor bellen, maar we geven dan geen informatie of je paspoort er dan al is. Nou dat helpt! Maar zegt hij kom volgende week woensdag maar terug dan is je paspoort vast en zeker hier.
De week erna op donderdag, dacht geef ze een dag respijt, weer naar Kumasi. Kom ik het kantoor binnen, ruim voor lunchtijd dit keer, word ik meteen bij mijn naam genoemd. Ik dacht meteen dat dat geen goed teken kon zijn. En inderdaad dat was het niet, nog geen teken van mijn paspoort. Wel kreeg ik dit keer het telefoonnummer van een medewerker. Sindsdien bel ik wekelijks of mijn paspoort er al is, waarop ik steevast een nee krijg met telkens een andere reden.
In Ghana is geduld een schone zaak, tenzij je bereid bent om wat extra's toe te schuiven aan de juiste personen...
Raak er langzaam aan gewend dat iets minstens een week duurt als er morgen gezegd wordt en als ergens 2 maanden voor staat dan duurt het dus 4 maanden??!!
Oftewel wachten dan maar...
Ik was met mijn vriendin Frimpomma naar Kumasi gekomen. En zoals een echte Ghanees betaamd besloot ze een dutje te gaan doen met haar hoofd op mijn schoot.
We konden het kantoor inkijken en alles horen wat de immigratie-medewerkers zeiden. En ik wil niet zeggen dat ze geen recht op pauze hebben, maar ruim 2 uur slap geouwehoer aanhoren is meer dan genoeg...
Maar goed om 14.10u mocht ik dan binnenkomen om direct te horen dat mijn paspoort nog in Accra was. Wederom zucht.
Om mezelf een nieuwe teleurstelling en een reis naar Kumasi voor nop te besparen vroeg ik de medewerker om zijn telefoonnummer. Nou zegt hij je kan gewoon naar de vaste lijn van ons kantoor bellen, maar we geven dan geen informatie of je paspoort er dan al is. Nou dat helpt! Maar zegt hij kom volgende week woensdag maar terug dan is je paspoort vast en zeker hier.
De week erna op donderdag, dacht geef ze een dag respijt, weer naar Kumasi. Kom ik het kantoor binnen, ruim voor lunchtijd dit keer, word ik meteen bij mijn naam genoemd. Ik dacht meteen dat dat geen goed teken kon zijn. En inderdaad dat was het niet, nog geen teken van mijn paspoort. Wel kreeg ik dit keer het telefoonnummer van een medewerker. Sindsdien bel ik wekelijks of mijn paspoort er al is, waarop ik steevast een nee krijg met telkens een andere reden.
In Ghana is geduld een schone zaak, tenzij je bereid bent om wat extra's toe te schuiven aan de juiste personen...
Raak er langzaam aan gewend dat iets minstens een week duurt als er morgen gezegd wordt en als ergens 2 maanden voor staat dan duurt het dus 4 maanden??!!
dinsdag 29 maart 2011
Obrunie kokoo (rode blanke) met gele vlekken...
Ben een paar dagen behoorlijk ziek geweest, dus lekker uitslapen was het eerste punt op mijn 'to do list' voor vandaag.
Beetje jammer dat sommige mensen het daar niet mee eens waren. Het leven in Ghana begint over het algemeen vroeg, dus met lekker uitslapen bedoel ik tot hooguit half acht, acht uur.
Zal mijn verhaal bij het begin beginnen.
Je kan hier niet zomaar water uit de kraan of uit de put drinken. Nou kan je flessen water kopen, maar dat gaat je een fortuin kosten en niet te denken aan al die lege flessen die je dan weg moet gooien. In Moon&Star guesthouse drinken we dus water uit zakjes. Vierkante zakjes die gevuld zijn met ongeveer een halve liter water. Het drinken uit die zakjes vergt enige oefening en nog steeds vergeet ik wel eens aan welke kant het gaatje ook al weer zat en dan was ik mijn gezicht ipv dat ik water drink...
Maar goed die zakjes kopen we in bulk, een grotere zak gevuld met 30 zakjes. Sinds enige tijd stopt de 'waterauto' die de winkels in het dorp ook voorziet van die grotere zakken ook bij ons voor de deur. Erg makkelijk, het scheelt een hoop gesleep en is bovendien goedkoper. Maar vandaag stopten ze om half zeven voor onze deur en stonden ze onder mijn raam Sister Pat, Sister Pat te roepen..
Uitslapen was er dus niet bij. Enige tijd later zat ik achter op ons terras na mijn ontbijt een bakje koffie te nuttigen. Daarna wilde ik naar het dorp wandelen, het was namelijk marktdag. Hoor ik een hoop geroep en hard geklop op de voordeur. Ik redelijk geïrriteerd naar de voordeur, wat een lawaai weer terwijl ik mijn koffie nog niet eens binnen heb.
Het lawaai werd geproduceerd door een lerares van de senior highschool en 2 leerlingen. Ze wilden dat ik wat fotokopieën zou maken voor ze. Waarop ik antwoord dat we stroom hebben middels een generator en dat ik die alleen 's avonds aanzet. Waarop de lerares een verhaal begint dat ze dat niet wist, maar zeker begrijpt en dat ze er spijt van heeft dat ze het gisteravond niet heeft langsgebracht. Het zijn namelijk de examenvragen voor het examen dat binnen een uur zou moeten beginnen.. Waarop ik zeg: "Ok maar geef me een uurtje, want onze printer heeft wel eens de neiging om niet echt mee te werken."
Dus in plaats van rustig naar de markt te wandelen moest de printer uit de doos, generator aan en niks niet eerst rustig mijn bakkie koffie opdrinken(Ja soms heb ik het héél zwaar...)
Ik moest 15 kopieën maken, voor en achterkant. De eerste 5 gingen goed en toen was, zoals ik al vreesde de zwarte inkt op. Dab maar verder op kleur en hopen dat het wat werd. Dat ging bij de volgende 5 kopieën prima, maar toen kwam nummer 11. En ja hoor de kleuren cartridge ook leeg.. Nou heb ik een navulsetje, buisjes met inkt en injectienaalden om het in de cartridge te spuiten. Zwart was op, dit wist ik, maar de kleureninkt had ik nog. Normaal gesproken vul ik dit niet zelf na, dit soort klusjes vindt Atta, onze medewerker, veel te leuk. Maar goed die was ook op school. Latex handschoenen aan en Pat was klaar voor de operatie inkt vullen. Nou zitten er 3 gaatjes in zo'n cartridge en in elk gaatje moet een andere kleur inkt. Ik kon niet echt goed zien of ik de juiste kleuren in het juiste gaatje deed, maar ja bedacht ik me wat maakt het uit als ik die examenvragen maar uitgeprint krijg. Ik wist ook dat je maar 2ml inkt per kleur mocht vullen. Bij rood en blauw ging het prima. Bij geel daarentegen... De titel van dit verhaal moet ergens vandaan komen.
Bleek dat geel waarschijnlijk nog compleet vol zat en toen ik het wilde vullen volgde er een grote sproei. Dus alles onder, inclusief ikzelf de blanke, die ze hier vanwege mijn bruine kleur rood noemen.
Het goede nieuws was wel dat ik de markt nog op tijd bereikt heb en vooral de studenten van klas 3 konden hun examen op tijd maken!
Beetje jammer dat sommige mensen het daar niet mee eens waren. Het leven in Ghana begint over het algemeen vroeg, dus met lekker uitslapen bedoel ik tot hooguit half acht, acht uur.
Zal mijn verhaal bij het begin beginnen.
Je kan hier niet zomaar water uit de kraan of uit de put drinken. Nou kan je flessen water kopen, maar dat gaat je een fortuin kosten en niet te denken aan al die lege flessen die je dan weg moet gooien. In Moon&Star guesthouse drinken we dus water uit zakjes. Vierkante zakjes die gevuld zijn met ongeveer een halve liter water. Het drinken uit die zakjes vergt enige oefening en nog steeds vergeet ik wel eens aan welke kant het gaatje ook al weer zat en dan was ik mijn gezicht ipv dat ik water drink...
Maar goed die zakjes kopen we in bulk, een grotere zak gevuld met 30 zakjes. Sinds enige tijd stopt de 'waterauto' die de winkels in het dorp ook voorziet van die grotere zakken ook bij ons voor de deur. Erg makkelijk, het scheelt een hoop gesleep en is bovendien goedkoper. Maar vandaag stopten ze om half zeven voor onze deur en stonden ze onder mijn raam Sister Pat, Sister Pat te roepen..
Uitslapen was er dus niet bij. Enige tijd later zat ik achter op ons terras na mijn ontbijt een bakje koffie te nuttigen. Daarna wilde ik naar het dorp wandelen, het was namelijk marktdag. Hoor ik een hoop geroep en hard geklop op de voordeur. Ik redelijk geïrriteerd naar de voordeur, wat een lawaai weer terwijl ik mijn koffie nog niet eens binnen heb.
Het lawaai werd geproduceerd door een lerares van de senior highschool en 2 leerlingen. Ze wilden dat ik wat fotokopieën zou maken voor ze. Waarop ik antwoord dat we stroom hebben middels een generator en dat ik die alleen 's avonds aanzet. Waarop de lerares een verhaal begint dat ze dat niet wist, maar zeker begrijpt en dat ze er spijt van heeft dat ze het gisteravond niet heeft langsgebracht. Het zijn namelijk de examenvragen voor het examen dat binnen een uur zou moeten beginnen.. Waarop ik zeg: "Ok maar geef me een uurtje, want onze printer heeft wel eens de neiging om niet echt mee te werken."
Dus in plaats van rustig naar de markt te wandelen moest de printer uit de doos, generator aan en niks niet eerst rustig mijn bakkie koffie opdrinken(Ja soms heb ik het héél zwaar...)
Ik moest 15 kopieën maken, voor en achterkant. De eerste 5 gingen goed en toen was, zoals ik al vreesde de zwarte inkt op. Dab maar verder op kleur en hopen dat het wat werd. Dat ging bij de volgende 5 kopieën prima, maar toen kwam nummer 11. En ja hoor de kleuren cartridge ook leeg.. Nou heb ik een navulsetje, buisjes met inkt en injectienaalden om het in de cartridge te spuiten. Zwart was op, dit wist ik, maar de kleureninkt had ik nog. Normaal gesproken vul ik dit niet zelf na, dit soort klusjes vindt Atta, onze medewerker, veel te leuk. Maar goed die was ook op school. Latex handschoenen aan en Pat was klaar voor de operatie inkt vullen. Nou zitten er 3 gaatjes in zo'n cartridge en in elk gaatje moet een andere kleur inkt. Ik kon niet echt goed zien of ik de juiste kleuren in het juiste gaatje deed, maar ja bedacht ik me wat maakt het uit als ik die examenvragen maar uitgeprint krijg. Ik wist ook dat je maar 2ml inkt per kleur mocht vullen. Bij rood en blauw ging het prima. Bij geel daarentegen... De titel van dit verhaal moet ergens vandaan komen.
Bleek dat geel waarschijnlijk nog compleet vol zat en toen ik het wilde vullen volgde er een grote sproei. Dus alles onder, inclusief ikzelf de blanke, die ze hier vanwege mijn bruine kleur rood noemen.
Het goede nieuws was wel dat ik de markt nog op tijd bereikt heb en vooral de studenten van klas 3 konden hun examen op tijd maken!
maandag 21 maart 2011
Gasfles leeg....
Oh oh het gas is op. Het blijkt een behoorlijk probleem te zijn in Ghana als je gasfles leeg is... Nou zou ik dan op houtsvuur of op een koolpot(soort van bbq) kunnen gaan koken, maar dat is zo'n gedoe voor een beetje water voor koffie... En de waterkoker dan? Helaas dat trekt de generator niet.
Ik denk gasfles leeg, laten we ergens naartoe gaan waar ze hem kunnen vullen. Leuk bedacht maar al snel bleek dat het gas op was in Effiduase, plaats op zo'n 20min vanaf Banko.
In Effiduase vertelden ze ons dat er in Ejisu, 20 minuten verderop wel gas was. Dus onze werknemer Atta erheen. En ja hoor daar was het ook op...
Vandaag moest Atta dus naar Kumasi om het ding te vullen. Atta was zo slim om niet zelf op zoek te gaan, maar ging naar de plek waar hij de gasfles had gekocht. Hij was daar om 10uur en toen ging een mannetje voor hem en andere klanten op weg om de flessen te vullen. De plek waar de beste man normaal gesproken heengaat bleek ook uitverkocht te zijn, dus hij moest verder en daar in de rij.
Om 16uur was de man terug en moest Atta nog eens 5 cedi meer betalen omdat de man verder was gegaan dan verwacht.. Niet dat we over die 5 cedi klagen, ben blij dat Atta niet half Kumasi afmoest met enorme gasfles op zoek naar gas.
Wel moest Atta 20 minuten met volle gasfles lopen naar het station, want zijn geld was door die extra 5 cedi bijna op...
Om 19uur was Atta weer terug van het 'op zoek naar gas' avontuur en ik zit nu aan mijn eerste bakkie leut in 3 dagen. En o wat is-ie lekker!!!
Weer een momentje om erbij stil te staan hoe luxe en vanzelfsprekend sommige dingen in Nederland (en in Moon & Star guesthouse) zijn..
Ik denk gasfles leeg, laten we ergens naartoe gaan waar ze hem kunnen vullen. Leuk bedacht maar al snel bleek dat het gas op was in Effiduase, plaats op zo'n 20min vanaf Banko.
In Effiduase vertelden ze ons dat er in Ejisu, 20 minuten verderop wel gas was. Dus onze werknemer Atta erheen. En ja hoor daar was het ook op...
Vandaag moest Atta dus naar Kumasi om het ding te vullen. Atta was zo slim om niet zelf op zoek te gaan, maar ging naar de plek waar hij de gasfles had gekocht. Hij was daar om 10uur en toen ging een mannetje voor hem en andere klanten op weg om de flessen te vullen. De plek waar de beste man normaal gesproken heengaat bleek ook uitverkocht te zijn, dus hij moest verder en daar in de rij.
Om 16uur was de man terug en moest Atta nog eens 5 cedi meer betalen omdat de man verder was gegaan dan verwacht.. Niet dat we over die 5 cedi klagen, ben blij dat Atta niet half Kumasi afmoest met enorme gasfles op zoek naar gas.
Wel moest Atta 20 minuten met volle gasfles lopen naar het station, want zijn geld was door die extra 5 cedi bijna op...
Om 19uur was Atta weer terug van het 'op zoek naar gas' avontuur en ik zit nu aan mijn eerste bakkie leut in 3 dagen. En o wat is-ie lekker!!!
Weer een momentje om erbij stil te staan hoe luxe en vanzelfsprekend sommige dingen in Nederland (en in Moon & Star guesthouse) zijn..
donderdag 17 maart 2011
Vervolg immigratie
Ben weer afgereisd naar Kumasi(een reis van zo'n 1,5 uur). Heb dit keer wel het gezelschap van wat vrijwilligers die in het weeshuis werken. En met wie ik straks lekker ga lunchen.
Aangekomen bij immigratie werd ik geholpen door dezelfde mevrouw, die deze keer niet aan het bellen was. Na 2 seconden begon ze al te zuchten waarom er in mijn brief request for working/residence permit stond, dat kon natuurlijk niet.
De baas erbij geroepen, die tot mijn verbazing en schik tegen de dame begon te roepen: "Mens dat is toch hetzelfde, doe niet zo moeilijk! En waarom heeft mevrouw deze brief nodig, ze heeft toch een brief van 'Ghana investment promotion centre'?"
Dus ik dacht al Ggggrr is mijn heen en weer gereis voor niks geweest. Maar niks is minder waar. De baas van immigratie wist ook nog te vertellen dat ik aan een bepaalde quota heb voldaan, dus ik hoefde maar één derde van het bedrag te betalen dat de dame mij gister had verteld!!
Toen de baas het kantoor verliet vertelde de dame mij dat ik geluk had dat de grote baas mij zo hielp, want hij is altijd héél streng en dat hij ook nog had gezegd dat ze de papieren snel aan hem moest geven want dan zou hij ervoor zorgen dat het snel geregeld zou worden.
Nou weet ik niet wat snel is, want ik mag mijn paspoort en verblijfsvergunning over 2 maanden ophalen.
Heb de baas bij het verlaten van het pand nog even opgezocht en vriendelijk bedankt in het Twi(lokale taal).
Ben met een glimlach van oor tot oor op weg gegaan naar het restaurant, een lekkere lunch had ik wel verdiend dacht ik zo.
En zo zie je maar weer, soms is de Ghanese bureaucratie toch ergens goed voor!!
Aangekomen bij immigratie werd ik geholpen door dezelfde mevrouw, die deze keer niet aan het bellen was. Na 2 seconden begon ze al te zuchten waarom er in mijn brief request for working/residence permit stond, dat kon natuurlijk niet.
De baas erbij geroepen, die tot mijn verbazing en schik tegen de dame begon te roepen: "Mens dat is toch hetzelfde, doe niet zo moeilijk! En waarom heeft mevrouw deze brief nodig, ze heeft toch een brief van 'Ghana investment promotion centre'?"
Dus ik dacht al Ggggrr is mijn heen en weer gereis voor niks geweest. Maar niks is minder waar. De baas van immigratie wist ook nog te vertellen dat ik aan een bepaalde quota heb voldaan, dus ik hoefde maar één derde van het bedrag te betalen dat de dame mij gister had verteld!!
Toen de baas het kantoor verliet vertelde de dame mij dat ik geluk had dat de grote baas mij zo hielp, want hij is altijd héél streng en dat hij ook nog had gezegd dat ze de papieren snel aan hem moest geven want dan zou hij ervoor zorgen dat het snel geregeld zou worden.
Nou weet ik niet wat snel is, want ik mag mijn paspoort en verblijfsvergunning over 2 maanden ophalen.
Heb de baas bij het verlaten van het pand nog even opgezocht en vriendelijk bedankt in het Twi(lokale taal).
Ben met een glimlach van oor tot oor op weg gegaan naar het restaurant, een lekkere lunch had ik wel verdiend dacht ik zo.
En zo zie je maar weer, soms is de Ghanese bureaucratie toch ergens goed voor!!
dinsdag 15 maart 2011
Ghanese immigratie
Ik ben inmiddels 10 maanden in Ghana en nog steeds op een toeristenvisum. Het is niet dat ik niet op de correcte manier hier wil verblijven, dus met een werkvergunning, maar het is het oooo zo trage systeem. Nou weet ik dat het in Nederland soms even traag gaat, maar ik heb alleen ervaring met het Ghanese stelsel..
Ik heb een paar weken geleden na zo’n 8 maanden wachten en een bom duiten te hebben betaald een brief van het ‘Ghana investment promotion centre’ waarmee ik naar immigratie kon voor mijn werkvergunning. Daar kreeg ik een lijstje mee met documenten die ik moest regelen alvorens ik daadwerkelijk de werkvergunning mocht aanvragen.
In de afgelopen paar weken het lijstje afgewerkt. Verklaring omtrent gedrag van justitie, zelf een contract in elkaar gesleuteld, alle registratie documenten gekopieerd en 2 dagen in een ziekenhuis doorgebracht voor een medische verklaring.
Nou zou je denken dat ik behoorlijke onderzoeken heb ondergaan als ik 2 dagen in het ziekenhuis ben geweest. Nee dus, ik weet nu wat mijn bloedgroep is, hoeveel ik weeg, niet hoe lang ik ben want er was geen meetlat te bekennen in het ziekenhuis... Ook weet ik dat ik geen sikkelcel syndroom heb, dat ik er gezond uitzie en dat er malaria-parasieten in mijn bloed zitten/zaten. Voordeel dus van dit ‘grondige’ medische onderzoek is dat ik aan de medicijnen kon voordat ik ziek werd van malaria...
Maar goed vandaag was dus de dag waarop ik mijn werkvergunning ging aanvragen. Bij immigratie aangekomen werd ik geholpen door een dame die de hele tijd aan het bellen was. Ik zou zeggen laat haar lekker bellen en laat één van de andere 20 medewerkers die in mijn optiek weinig te doen hebben me helpen. Maar wie ben ik?
Allereerst lagen mijn papieren niet op de juiste volgorde(hoe moet ik weten wat de juiste volgorde is??), dus onder veel gezucht werd alles op volgorde gelegd. Daarna moest ik eerst een kopie van mijn aanvraagformulier gaan maken, totdat ze vroeg waar mijn ‘application letter’ was. Waarop ik antwoord dat ik die toch moest gaan kopieren?? Nee, zegt ze, dat is je application form, je moet een brief hebben.
Ik nog proberen met die stond niet op het lijstje enne dat heeft die meneer de vorige keer ook niet verteld... Mocht natuurlijk niet baten, want dat had ik toch ook zelf kunnen bedenken dat Moon and Star ltd een brief moet schrijven om voor mij een werkvergunning aan te vragen... En de brief moet een officieel briefhoofd hebben, zeer belangrijk!! En nee, je contact is niet voldoende.....
En zo geschiedde het dat ik net uit naam van Moon en Star een brief, met briefhoofd, heb geschreven om voor mij een werkvergunning aan te vragen. En morgen vol goede moed weer op naar Kumasi!
Ik heb een paar weken geleden na zo’n 8 maanden wachten en een bom duiten te hebben betaald een brief van het ‘Ghana investment promotion centre’ waarmee ik naar immigratie kon voor mijn werkvergunning. Daar kreeg ik een lijstje mee met documenten die ik moest regelen alvorens ik daadwerkelijk de werkvergunning mocht aanvragen.
In de afgelopen paar weken het lijstje afgewerkt. Verklaring omtrent gedrag van justitie, zelf een contract in elkaar gesleuteld, alle registratie documenten gekopieerd en 2 dagen in een ziekenhuis doorgebracht voor een medische verklaring.
Nou zou je denken dat ik behoorlijke onderzoeken heb ondergaan als ik 2 dagen in het ziekenhuis ben geweest. Nee dus, ik weet nu wat mijn bloedgroep is, hoeveel ik weeg, niet hoe lang ik ben want er was geen meetlat te bekennen in het ziekenhuis... Ook weet ik dat ik geen sikkelcel syndroom heb, dat ik er gezond uitzie en dat er malaria-parasieten in mijn bloed zitten/zaten. Voordeel dus van dit ‘grondige’ medische onderzoek is dat ik aan de medicijnen kon voordat ik ziek werd van malaria...
Maar goed vandaag was dus de dag waarop ik mijn werkvergunning ging aanvragen. Bij immigratie aangekomen werd ik geholpen door een dame die de hele tijd aan het bellen was. Ik zou zeggen laat haar lekker bellen en laat één van de andere 20 medewerkers die in mijn optiek weinig te doen hebben me helpen. Maar wie ben ik?
Allereerst lagen mijn papieren niet op de juiste volgorde(hoe moet ik weten wat de juiste volgorde is??), dus onder veel gezucht werd alles op volgorde gelegd. Daarna moest ik eerst een kopie van mijn aanvraagformulier gaan maken, totdat ze vroeg waar mijn ‘application letter’ was. Waarop ik antwoord dat ik die toch moest gaan kopieren?? Nee, zegt ze, dat is je application form, je moet een brief hebben.
Ik nog proberen met die stond niet op het lijstje enne dat heeft die meneer de vorige keer ook niet verteld... Mocht natuurlijk niet baten, want dat had ik toch ook zelf kunnen bedenken dat Moon and Star ltd een brief moet schrijven om voor mij een werkvergunning aan te vragen... En de brief moet een officieel briefhoofd hebben, zeer belangrijk!! En nee, je contact is niet voldoende.....
En zo geschiedde het dat ik net uit naam van Moon en Star een brief, met briefhoofd, heb geschreven om voor mij een werkvergunning aan te vragen. En morgen vol goede moed weer op naar Kumasi!
zaterdag 5 maart 2011
Melcom
De winkel Melcom kan ik het best beschrijven als een kruising tussen de Ikea en de Xenos. Je kan er zo gek niet bedenken kopen zonder dat je bang hoeft te zijn dat je teveel betaald. Ook kan je er veel kopen wat je verder niet kan vinden in Ghana. Dit zijn een paar redenen waarom ik er heen blijf gaan..
Oftewel redenen te over waarom ik er liever niet meer zou komen.
Afgelopen week moest ik het één en ander regelen en kopen in Kumasi, de 2e stad van Ghana.
De dag was al voor dag en dauw begonnen. Had mijn wekker om 5u gezet omdat de aannemer uiterlijk 5.30u hier zou zijn. Uiteindelijk kwam hij om 7u aankakken. Zegt hij ook nog dat hij vroeg was. Nou antwoordde ik je had tegen mij gezegd dat je hier rond 5.15u zou zijn. Zegt hij: "Jaaaa, maar toen was ik nog niet wakker hoor!"
Dus mijn dag begon al goed, ochtendmens dat ik ben.
En éénmaal bij Melcom werd de dag steeds beter.
Bij binnenkomst moet je je grotere tassen afgeven, nou vind ik dit niet zo vreemd. En ergens is het wel fijn dat je niet alles hoeft mee te zeulen terwijl je je een weg probeert te banen door de drukte en de spullen en troep die overal staat. Sommige duurdere dingen moet je eerst uitzoeken en dan gaan afrekenen voordat je ze op kunt halen. Ik kocht een lamp van 5 Euro waarvoor dit ook gold. Daarna mijn manden volgeladen met wat je je maar kan bedenken als er voor het eerst 8 gasten tegelijk komen, borden, bekers, handdoeken en ga zo maar door.
Was erg blij toen ik eindelijk mijn spullen bij de cassiëre kon uitladen. De cassiëre was zoals gebruikelijk bij Melcom ontzettend vriendelijk.
Bleek dat er in één van mijn drie mandjes een artikel zat zonder streepjescode.. Probeer er nog zo op te letten, want bij Melcom wordt er van je verwacht dat je eerst de rest afrekent en daarna zelf een artikel gaat halen met code om dan weer opnieuw aan te sluiten in een rij voor de kassa.
Je begrijpt dat ik steeds blijer werd...
Maar goed als je hebt afgerekend en al je spullen weer in de mandjes hebt geladen moet je naar de controleer-dames. Hier pak je al je spullen weer uit en gaan doorgaans zeer vlotte dames alles afvinken op de kassabon en daarna inpakken. Met 3 volle manden ben je dan zeker weer een half uur verder.
Ondertussen had ik al wel gezien dat ik alles toch echt niet ging meekrijgen in plastic zakjes. Ik besloot om mijn rugtas en boodschappentas alvast op te halen. Dan moet je eerst naar buiten via de bewakinkg die een stempel op je kassabon zet en dan weer bij de ingang naar binnen.
Had mijn tas snel te pakken, toen bleek dat ik mijn spullen pas buiten in mijn eigen tassen mocht stoppen. Mijn spullen stonden op één meter van mijn tas.. Eerst een hele discussie met de tassenmeneer over de super service van Melcom, terwijl ik ondertussen wel mijn spullen in mijn tassen aan het laden was. Komt er een andere grapjas aan die er werkt en die begint ook te zagen dat het echt niet mag. Inmiddels had ik er schik in, want mijn spullen had ik al ingeladen.
Toen ik om de manager of mijn geld terug vroeg kon/mocht het na veel gemor wel, geloof ik tenminste.. Heb een stempel van de bewaking gehad en ik ben niet opgepakt.
Conclusie: Waar zouden we zijn zonder de Melcom in Ghana???
Oftewel redenen te over waarom ik er liever niet meer zou komen.
Afgelopen week moest ik het één en ander regelen en kopen in Kumasi, de 2e stad van Ghana.
De dag was al voor dag en dauw begonnen. Had mijn wekker om 5u gezet omdat de aannemer uiterlijk 5.30u hier zou zijn. Uiteindelijk kwam hij om 7u aankakken. Zegt hij ook nog dat hij vroeg was. Nou antwoordde ik je had tegen mij gezegd dat je hier rond 5.15u zou zijn. Zegt hij: "Jaaaa, maar toen was ik nog niet wakker hoor!"
Dus mijn dag begon al goed, ochtendmens dat ik ben.
En éénmaal bij Melcom werd de dag steeds beter.
Bij binnenkomst moet je je grotere tassen afgeven, nou vind ik dit niet zo vreemd. En ergens is het wel fijn dat je niet alles hoeft mee te zeulen terwijl je je een weg probeert te banen door de drukte en de spullen en troep die overal staat. Sommige duurdere dingen moet je eerst uitzoeken en dan gaan afrekenen voordat je ze op kunt halen. Ik kocht een lamp van 5 Euro waarvoor dit ook gold. Daarna mijn manden volgeladen met wat je je maar kan bedenken als er voor het eerst 8 gasten tegelijk komen, borden, bekers, handdoeken en ga zo maar door.
Was erg blij toen ik eindelijk mijn spullen bij de cassiëre kon uitladen. De cassiëre was zoals gebruikelijk bij Melcom ontzettend vriendelijk.
Bleek dat er in één van mijn drie mandjes een artikel zat zonder streepjescode.. Probeer er nog zo op te letten, want bij Melcom wordt er van je verwacht dat je eerst de rest afrekent en daarna zelf een artikel gaat halen met code om dan weer opnieuw aan te sluiten in een rij voor de kassa.
Je begrijpt dat ik steeds blijer werd...
Maar goed als je hebt afgerekend en al je spullen weer in de mandjes hebt geladen moet je naar de controleer-dames. Hier pak je al je spullen weer uit en gaan doorgaans zeer vlotte dames alles afvinken op de kassabon en daarna inpakken. Met 3 volle manden ben je dan zeker weer een half uur verder.
Ondertussen had ik al wel gezien dat ik alles toch echt niet ging meekrijgen in plastic zakjes. Ik besloot om mijn rugtas en boodschappentas alvast op te halen. Dan moet je eerst naar buiten via de bewakinkg die een stempel op je kassabon zet en dan weer bij de ingang naar binnen.
Had mijn tas snel te pakken, toen bleek dat ik mijn spullen pas buiten in mijn eigen tassen mocht stoppen. Mijn spullen stonden op één meter van mijn tas.. Eerst een hele discussie met de tassenmeneer over de super service van Melcom, terwijl ik ondertussen wel mijn spullen in mijn tassen aan het laden was. Komt er een andere grapjas aan die er werkt en die begint ook te zagen dat het echt niet mag. Inmiddels had ik er schik in, want mijn spullen had ik al ingeladen.
Toen ik om de manager of mijn geld terug vroeg kon/mocht het na veel gemor wel, geloof ik tenminste.. Heb een stempel van de bewaking gehad en ik ben niet opgepakt.
Conclusie: Waar zouden we zijn zonder de Melcom in Ghana???
vrijdag 4 maart 2011
Wie ben ik
Ik ben Pat die vanaf mei 2010 in een klein dorpje in Ghana woont. Ik heb mijn man, tijdelijk, verlaten.. Wout woont nog in Nederland en doet verwoedde pogingen om ons huis te verkopen en onderhoudt mij met zijn westerse salaris..
Onze droom is om een hotelletje te starten/runnen in Ghana. Ik ben ooit, lang, lang geleden hier gekomen als vrijwilligster en heb me hier sindsdien willen vestigen en Wout droomt ervan om hele dagen in een hangmat te liggen terwijl hij van het prachtige uitzicht geniet... Ik vermoed dat hij dat welgeteld een halve dag volhoudt zonder zich te vervelen.
Inmiddels hebben we 3 van de 6 kamers af en zijn er al een aantal gasten geweest.
Ik zal in mijn blogs vaak mijn ergernissen(die meestal voor anderen grappig zijn) van me af schrijven. Ik heb al een hoop geduld bijgekweekt de afgelopen 10 maanden dus meestal zijn mijn ergernissen na een paar minuten(ipv in het begin 3 weken..) ook grappig..
Onze droom is om een hotelletje te starten/runnen in Ghana. Ik ben ooit, lang, lang geleden hier gekomen als vrijwilligster en heb me hier sindsdien willen vestigen en Wout droomt ervan om hele dagen in een hangmat te liggen terwijl hij van het prachtige uitzicht geniet... Ik vermoed dat hij dat welgeteld een halve dag volhoudt zonder zich te vervelen.
Inmiddels hebben we 3 van de 6 kamers af en zijn er al een aantal gasten geweest.
Ik zal in mijn blogs vaak mijn ergernissen(die meestal voor anderen grappig zijn) van me af schrijven. Ik heb al een hoop geduld bijgekweekt de afgelopen 10 maanden dus meestal zijn mijn ergernissen na een paar minuten(ipv in het begin 3 weken..) ook grappig..
Abonneren op:
Posts (Atom)