Eens in de zoveel tijd krijg ik onverwachts bezoek. Ze sluipen zomaar mijn leven binnen zonder zich vooraf te melden en zonder dat ik het doorheb.
Als er gasten in het guesthouse zijn dan kan ik dit bezoek handelen, sterker nog meestal heb ik het dan zo druk met het zorgen voor een aangenaam verblijf voor mijn gasten dat het bezoek me niet eens opvalt.
Maar heb ik het niet al te druk en geen afleiding dan lijkt het alsof dit bezoek mij totaal in zijn bezit neemt.
Ze maken mijn leven en dat van de mensen om mij heen tot een ware hel. Al mijn positieve energie, waar ik normaal gesproken voldoende van heb, slurpen ze op. Alle vaste grond verdwijnt vanonder mijn voeten. Ik kan niks positiefs zien, voel me enorm eenzaam, irriteer me aan alles en mis Wout dan zo ontzettend. Ik ontplof of huil om het minste of geringste, al ligt huilen niet zo in mijn aard dus ontploffingen zijn dan niet van de lucht.
Het ergste van alles is dat mijn relativeringsvermogen compleet verdwenen is. Na een dag of 6 van pure ellende dient het volgende bezoek zich aan, mijn menstruatie. En dan pas besef ik dat het mijn hormonen waren...
Gelukkig komt mijn relativeringsvermogen en mijn positieve instelling dan ook direct terug. De problemen die er wel degelijk zijn verdwijnen niet(beetje jammer). Maar ik kan er weer mee omgaan, ik kan weer verder kijken.
Nog steeds hebben we geen stroom, geen paspoort, een guesthouse dat half af is, vele dingen die het begeven, Ghanezen die hun afspraken niet nakomen en zijn Wout en ik niet bij elkaar.
Maar er is ook deze prachtige plek, die ik mijn thuis kan noemen, inclusief het mooie uitzicht, de toekan die zich hier in de buurt ophoudt, het nestje jonge vogeltjes en de paddenfamilie die zich thuis voelen in mijn afvoerbuizen en ja zoals laatst iemand tegen me zei, dat is de charme van in Afrika wonen!
Lieve vrienden en familie, mijn 'superman', een guesthouse met potentie (volgeboekt in januari!), de honden die naar hartenlust jagen op hagedissen en het feit dat ik mijn werk superleuk vind!
Dus ik kan weer met Demarco's 'I love my life' meezingen. Tenminste... totdat mijn hormonen zich weer melden.
