Ghaneze mannen in uniform weten vaak een grom bij me naar boven te halen. Helaas niet omdat ze zo mooi zijn om naar te kijken. Maar van ergernis.... Hetzelfde effect hebben de meeste Ghaneze vrouwen trouwens ook op me.
Het systeem in Ghana werkt, zoals ik wel vaker geschreven heb, op een andere manier dan het systeem in Nederland. Ik ontken niet dat het in Nederland ook heel handig is om een 'kruiwagen' te hebben. Maar als je in Nederland hard werkt en de juiste kwalificaties hebt dan kom je er ook.
In Ghana kom je zonder 'kruiwagen' of geld nergens. (Gelukkig zijn er ook in dit geval uitzonderingen die de regel bevestigen.)
Voor zowel overheidsbanen, bij bv de politie of het leger, als voor banen bij banken en in het bedrijfsleven geldt dat je de juiste mensen moet kennen om aan de slag te kunnen.
Het komt er dus op neer dat niet de best gekwalificeerde mensen bepaalde banen hebben, maar diegenen die een rijke of invloedrijke familie hebben.
Een paar maanden geleden kwam ik in Effiduase(dichtbij gelegen grotere plaats) tijdens het boodschappen doen een lichtend voorbeeld tegen..
Atta(onze inwonende medewerker) en ik waren naarstig op zoek naar fruit, wat op dat moment schaars was en daar waren ze. Twee mannen in uniform. We waren ze al voorbij toen ze naar me begonnen te sissen. Sissen is een typisch Ghanees gebruik. Wil je dat iemand komt dan begin je te sissen. Nou is dit een gebruik dat ik niet zo op prijs stel dus ik negeerde het zoals ik meestal doe. Maar helaas stuurden de uniformen iemand achter ons aan. Naar ze toe gelopen, bij aankomst besloot de 'leider' om iemand op te gaan bellen alvorens met mij te praten.
Mezelf tot kalmte gemaand, het gegrom in mij begon namelijk al... De uniformen bleken immigratie-officers te zijn. De 'leider' was het hoofd van het district en dat zal ik niet licht vergeten daar hij het ongeveer 80 keer tijdens ons gesprek heeft gezegd.
Nadat hij doorhad dat ik in Ghana woon en werk begon hij te vragen naar mijn paspoort en werkvergunning. Het gegrom in mij werd luider en luider, vanuit mijn ooghoek zag ik Atta angstig toekijken. Mezelf weer tot kalmte manend begon ik uit te leggen dat ik al 8 maanden, ipv de normale 2 maanden, op mijn paspoort mét verblijfsvergunning aan het wachten was. "So you are moving around without an ID?", vroeg de 'leider'. Zucht!!! Heb ik dan huisarrest omdat jouw collega's hun werk niet doen??
Ik geloof dat de beste man doorkreeg dat ik niet onder de indruk was van zijn status. Niet handig. Het beste wat je in dit soort situaties kan doen is slijmen en ja en amen zeggen. Maar ja, dat ligt me niet zo en vandaag al helemaal niet. Ggggr, gggggr en nog eens ggggr.
Ik kreeg een enorme preek dat ik alles wat ik wou doen met hem moest overleggen, aangezien hij het hoofd van het district is. Toen de preek eindelijk voorbij was vroeg ik hem of hij me dan een werkvergunning kon geven. Wederom niet de juiste vraag en zeker niet nederig genoeg Pat!
"Excuse me Sir, are we done now? I would like to get back to work..", vroeg ik beleefd. "Nee natuurlijk zijn we niet klaar. Ik wil komen inspecteren bij je dus noteer mijn telefoonnummer", antwoordde de 'leider'.
"Please Sir, hoor ik dit goed?? U wilt bij mij komen inspecteren en daarom moet ik u bellen om een afspraak te maken? With all due respect Sir: We are done here. Have a nice day!" Ggggggggggggrrrrrrr
