“En? Heb je je paspoort al?”, is een veelgestelde vraag. Het antwoord is nog altijd: “Nee.......”
“Hoezo niet?”, is de vervolgvraag. Tja als ik daar nou eens antwoord op had, wie weet had ik hem dan gewoon...
Begrijp me niet verkeerd, ik maak me niet ontzettend druk over dit alles. Voorlopig heb ik geen plannen om dit land te verlaten dus wat dat betreft heb ik hem niet nodig. Al zou het wel fijn zijn als ik de bank eindelijk een kopie van mijn verblijfsvergunning zou kunnen geven. Vorig jaar zijn ze daar heel vriendelijk geweest om me een rekening te laten openen zonder verblijfsvergunning, wat niet geheel volgens de regels is. En inmiddels raakt hun geduld een beetje op... Wat niet heel vreemd is aangezien ze inmiddels meer dan een jaar, in plaats van de afgesproken 3 maanden wachten.
Al heb ik voldoende andere zaken om me druk over te maken(maar niet té druk, voor stress ben ik niet naar Afrika verhuisd), kom ik langzamerhand wel tot de conclusie dat er betere tijdsbestedingen zijn dan achter immigratie aan te lopen.
De 2 maanden wachttijd zijn er inmiddels 8 geworden. Begin te denken dat tegen de tijd dat ik mijn verblijfsvergunning heb, ik hem alweer moet verlengen.
Bel nog regelmatig, inmiddels met de baas van de medewerker. Laat maar in het midden of dit vooruitgang is. Ook ga ik steevast bij het kantoor langs als ik in Kumasi ben. Op die manier vergeten ze me in ieder geval niet?! Lunchtijd vermijd ik tegenwoordig, maar desondanks spendeer ik altijd meer dan twee uur op het kantoor.
Een paar maanden geleden hadden ze het in Accra gepresteerd om één brief kwijt te raken uit de hele stapel met paperassen die ze van mij hebben. Gelukkig had ik nog een duplicaat en ik dacht de brief gewoon even af te geven.. “Ooooo Madam, degene die moet kijken is nog even in een meeting”.... Jaja, nog even, ruim twee uur later kwam hij uit de meeting!
Een volgende gelegenheid: “Ooooo Madam, het duurt wel erg lang. Kom gaan we naar mijn baas”. De baas zegt:”Gaat u maar even zitten, dan doe ik een follow up”. Bijna twee uur later komt hij met de boodschap dat diegene in Accra niet te bereiken is.... Bel morgen maar.
Ik bellen. "Oooo, sorry de baas is niet op kantoor, probeer morgen nog maar eens.." De dag erna weer bellen, de baas aan de telefoon. "Follow up??????? Ja ja ja, ik werk er nog steeds aan, kom volgende week maar weer eens langs...."
Etc etc etc....
Inmiddels is de zaak in handen van iemand in wie ik iets, met de nadruk op iets, meer vertrouwen heb.
Weet nog hoe fijn ik het vond dat ik mijn verblijfsvergunning via Kumasi kon aanvragen, maanden geleden haha.
Hopelijk kan ik binnenkort het voorlopig laatste deel over immigratie schrijven. Om dan in 2012 aan een nieuw seizoen te beginnen van de immigratie-soap.
