Gelukkig thuis

Na een blog te schrijven, 2 jaar Ghana, het verdict.... ben ik bijna verplicht om na 3 jaar Ghana weer een blog te schrijven... De mensen die mij kennen weten dat ik me niet snel laat verplichten tot iets haha, al helemaal niet als het niet werk-gerelateerd is. Maar ja, ik vind schrijven leuk en ik heb tijd want het vriendje kookt;), dus.......... Het werk en de zaak... Ik vind nog steeds dat ik superleuk werk heb! Het zorgen, het begeleiden, mijn collega's(net een nieuwe collega erbij:)), het koken, mensen verrassen en ga zo maar door.. Het is nog steeds allemaal niet af, weet bijna zeker dat ik dat volgend jaar weer kan schrijven als ik het stukje over 4 jaar Ghana schrijf... Maar beetje bij beetje gaan we er komen. Mijn vriend weet hoe hij moet metselen, dus dat bespaart de kosten voor de werk-lui. Dus als ik maar wat geld heb; Cement!!!! Ben na 3 jaar wel aan wat privacy toe merk ik heel duidelijk. Eerst een gastgezin en daarna op je werk wonen, waar al sinds november 2011 constant gasten zijn(daar wil ik niet over klagen!!!)begint me op te breken... Dus als ik de leuke gastvrouw wil blijven dan zal ik daar gauw iets aan moeten doen. Oftewel dat betekent; centen verdienen en bouwen!! Dus als iemand een hele leuke tijd in Ghana wil hebben als vrijwilliger, toerist of een verzorgde rondreis wilt==> Moon and Star guesthouse regelt het voor je!!! Maar goed terug naar het werk, balans vinden tussen rust en werk was altijd al moeilijk voor me, maar helemaal nu ik een eigen zaak heb en daar woon. Gelukkig heb ik dus een nieuwe (Nederlandse) collega erbij waar ik vele dingen met een gerust hart aan kan overlaten. Aan mij is het om dat ook daadwerkelijk te doen....... En dan privé... De oplettende lezer weet dat er het één en ander veranderd is in mijn situatie. Maar niet elke verandering is slecht, kom ik langzaam maar zeker achter... Ik heb leuke vrienden in Ghana, ik hoop dat ik nu meer tijd voor ze zal hebben.. En dus een leuke vriend, al is het niet makkelijk om een interculturele relatie te hebben(ben er al zeker van dat dit vaker stof voor een nieuw blog zal zijn), ben ik wel heel blij met 'mijn rasta'! Er zijn nog steeds momenten dat ik graag even snel heen en weer naar Nederland zou willen gaan, vrees dat ik dat zal houden. Even een knuffel geven aan een vriendin die blij of verdrietig is, even eten en borrelen bij paps en mams, mijn neefjes zien opgroeien, elk sterfgeval en elke geboorte. En een borrel drinken bij mijn liefste 'tante' die vandaag 60 is geworden(deze is voor u!).... Het verdict na 3 jaar Ghana: Allereerst geen spijt! Ik heb het gevoel dat ik heel veel verloren ben, maar ik heb ook veel overwonnen en gewonnen. Ik ben thuis én ik ben gelukkig.

Ikke, ikke, ikke en de rest kan stikken!!!

Als ik dat toch eens kon, dan zou mijn leven hier vaak een stuk makkelijker zijn....... Pat wast eigenlijk altijd, maar als mijn medewerkers dat dan een keer moeten doen... Gezucht en gesteun en we laten ook nog spijkerbroeken liggen. Als ik dan vraag waarom. Nou geen reden, maar we hebben de rest toch gewassen!!?? Op het moment dat ik dan wel hun kleren mee was, is mijn vriendje weer boos. Want waarom zou ik zoveel voor hen doen als ik niet eens respect krijg. Nou gewoon omdat ik een zorgend karakter heb en er waarschijnlijk zelf het meeste last van heb als ik het laat liggen.... Ik zoek mijn oordopjes van mijn telefoon op, want mijn mp3 is niet meer zo goed. Stom als ik ben laat ik ze op het bed waar mijn medewerker slaapt liggen.. Hoezo stom kan je je afvragen. Nou omdat ik een dag later alleen nog de verpakking vind, want ze lagen op 'zijn' bed, dus iemand heeft ze aan hem gegeven....... En laat dit nou eens niet de eerste keer zijn dat zoiets gebeurt.. Een hele poos geleden heeft hij haarmasker gevonden waarvan hij aannam dat het huidcrème was. Toen kon ik er nog een grappige twist aan geven door te zeggen dat dat héél slecht voor zijn huid was en dat hij meteen onder de douche moest springen;). Laatst heb ik muziek op mijn enige lege USB-stick gezet zodat ik dat via de tv kon afspelen. Nu heb die USB-stick nodig, je raadt het al........... Nergens te bekennen dat ding. En ik vrees met grote vrezen dat niemand de stick heeft gezien als ik er naar ga vragen.. Ik kan nog eindeloos verdergaan met voorbeelden.... Grenzen stellen was in mijn vorig leven altijd mijn leerdoel en dankzij wat coaches op mijn vorige werk was ik daar toch behoorlijk goed in geworden. Wat erg fijn was voor mijn omgeving, want dan ontplof je tenminste niet in één keer;).Maar hier in Ghana......... Pfff iedereen is al lang en breed over je grens heen alvorens je weet dat daar uberhaupt de grens lag. Sowieso zit er hier blijkbaar iets in de lucht waardoor je emoties via pieken en dalen gaan, iets waar meerdere westerse immigranten last van hebben.... Op goede dagen kan je alles aan en de volgende dag........ Op goede dagen vertel ik mijzelf dat ook ik recht heb om gelukkig te zijn en niet alleen mijn omgeving en dat mijn geluk niet van anderen afhankelijk is en andersom. Klinkt allemaal super, maar ja die emotionele rollercoaster... Het helpt niet mee als je woont én werkt met dezelfde mensen en dat het vriendje inmiddels ook in Banko woont. Maar soms moet je blijkbaar een dieptepunt hebben om tot inzichten te komen... Ik ben na een hele leuke rondreis (ja Moon&Star verzorgt ook rondreizen op maat) heel erg ziek geworden. Uiteindelijk 3 dagen in het ziekenhuis gelegen, wat geen pretje is waar ook ter wereld, maar Ghanese ziekenhuizen zijn écht geen Westerse ziekenhuizen... Mijn vriendje is al die dagen niet van mijn zijde geweken, ook geen pretje voor hem.. En bij thuiskomst bleek dat mijn medewerker het super had gedaan en daar gaat hij terwijl ik herstellende ben gewoon mee door! Ik krijg de kans, word zelfs gedwongen om rustig te herstellen. Terwijl ik dat doe probeer ik eindelijk de balans tussen rust en werk te vinden, weet zeker dat ik wel weer eens een terugval zal krijgen.. Maar ik ben ook tot het inzicht gekomen dat het ikke, ikke, ikke gedrag hier wellicht best wel meevalt.... Ondertussen wordt er toch enorm goed voor me gezorgd als ik dat toelaat. En de buien van de mensen hier in huis?? Misschien is het tijd om te leren me dat niet persoonlijk aan te trekken, het heeft immers echt niet altijd met mij te maken en ook ik heb niet een top humeur. En dat ik uit een land kom waar we altijd over alles willen praten en waar we alles analyseren dat is hartstikke leuk. Maar ik woon nu in Afrika waar mensen dat nou eenmaal niet geleerd hebben. Tot de volgende terugval!!