Eens in de zoveel tijd krijg ik onverwachts bezoek. Ze sluipen zomaar mijn leven binnen zonder zich vooraf te melden en zonder dat ik het doorheb.
Als er gasten in het guesthouse zijn dan kan ik dit bezoek handelen, sterker nog meestal heb ik het dan zo druk met het zorgen voor een aangenaam verblijf voor mijn gasten dat het bezoek me niet eens opvalt.
Maar heb ik het niet al te druk en geen afleiding dan lijkt het alsof dit bezoek mij totaal in zijn bezit neemt.
Ze maken mijn leven en dat van de mensen om mij heen tot een ware hel. Al mijn positieve energie, waar ik normaal gesproken voldoende van heb, slurpen ze op. Alle vaste grond verdwijnt vanonder mijn voeten. Ik kan niks positiefs zien, voel me enorm eenzaam, irriteer me aan alles en mis Wout dan zo ontzettend. Ik ontplof of huil om het minste of geringste, al ligt huilen niet zo in mijn aard dus ontploffingen zijn dan niet van de lucht.
Het ergste van alles is dat mijn relativeringsvermogen compleet verdwenen is. Na een dag of 6 van pure ellende dient het volgende bezoek zich aan, mijn menstruatie. En dan pas besef ik dat het mijn hormonen waren...
Gelukkig komt mijn relativeringsvermogen en mijn positieve instelling dan ook direct terug. De problemen die er wel degelijk zijn verdwijnen niet(beetje jammer). Maar ik kan er weer mee omgaan, ik kan weer verder kijken.
Nog steeds hebben we geen stroom, geen paspoort, een guesthouse dat half af is, vele dingen die het begeven, Ghanezen die hun afspraken niet nakomen en zijn Wout en ik niet bij elkaar.
Maar er is ook deze prachtige plek, die ik mijn thuis kan noemen, inclusief het mooie uitzicht, de toekan die zich hier in de buurt ophoudt, het nestje jonge vogeltjes en de paddenfamilie die zich thuis voelen in mijn afvoerbuizen en ja zoals laatst iemand tegen me zei, dat is de charme van in Afrika wonen!
Lieve vrienden en familie, mijn 'superman', een guesthouse met potentie (volgeboekt in januari!), de honden die naar hartenlust jagen op hagedissen en het feit dat ik mijn werk superleuk vind!
Dus ik kan weer met Demarco's 'I love my life' meezingen. Tenminste... totdat mijn hormonen zich weer melden.
Hallo Pat!
BeantwoordenVerwijderenIk kwam toevallig op je blog terecht en dacht eerst dat het de zoveelste blog zou zijn van een vrijwilligster die onder de indruk is van alles in Ghana... Maar ik moet zeggen, ik heb al je verhalen zonet in 1 ruk gelezen en hoewel ik je niet ken, ben ik nu al benieuwd naar volgende verhalen!
Je schrijft niet alleen fantastisch goed, maar je schrijft ook alles perfect neer zoals het is in Ghana! Ik ben zelf 6 maanden in Tamale geweest als vrijwilligster voor een kleinschalig project voor kinderen met een beperking en ik herken alles wat jij hier schrijft! Ik had het alleen zelf nooit zo goed kunnen verwoorden denk ik... En zelfs van de minder leuke dingen, zoals de problemen om gas te vinden, het gedoe bij de immigration service, de ups en downs die je er soms hebt, het omslachtige winkelen bij de Melcom, ... moet ik toch wel even glimlachen. Dat zijn precies de dingen die ik zo leuk en tegelijk zo verschrikkelijk irritant vindt aan Ghana :D
Het verhaal over Orae vind ik dan weer de ommezijde van de medaille. In Tamale kende ik ook een blind jongetje die overleden is en ik vond het verschrikkelijk om te weten dat ik hem misschien had kunnen helpen als ik had geweten dat hij zo ziek was en hem naar het ziekenhuis had gebracht. Hoe lukt het intussen bij jou om dat te verwerken?
Momenteel ben ik ook plannen aan aan het maken om terug te keren naar Ghana. Ik hoop rond januari of februari te kunnen vertrekken voor een jaar en eens te zien of ik erin slaag om er werk te vinden... (en vooraleerst een werkvergunning te krijgen...) Vind ik het niet, dan keer ik terug en probeer ik later misschien nog eens opnieuw en vind ik wel werk, dan blijf ik...
Ik hoopte dat jij even tijd zou willen maken om me even te mailen met wat goeie raad, want jij hebt er duidelijk wel al heel veel ervaring mee! Mijn emailadres is kim.houpelyne@hotmail.com.
Nog veel succes met je hotelletje en geniet er maar van!
Groetjes,
Kim
Hey mop, komt wel weer goed hoor. En geloof me, als alles loopt zoals je wil heb je ook last van die ongenode gasten :-) Nog ff doorbikkelen en dan kunnen jullie de vruchten plukken en gaan genieten.. Dikke kus mir.
BeantwoordenVerwijderen