Gelovige- belijder van een geloof

Wow, vandaag is er toch iets gebeurd.

Ik ben inmiddels al een geruime tijd in de Bijbel aan het lezen. Van begin tot eind. Ik ben nu bezig in het eerste boek van het Nieuwe testament, Matthew.

Ik wissel de Bijbel af met andere boeken, soms spiritueel, maar ook niet zulke spirituele romans en thrillers;)

Op het moment lees ik The year of living biblically van AJ Jacobs. Echt een geweldig boek! Humor, een zoektocht waar ik me in kan vinden, antwoorden en een enorme baard(voor AJ Jacobs dan hè)Voor zijn jaar volgens de Bijbel was de schrijver agnostisch. Ik denk dat ik dat stadium al voorbij was toen ik aan zijn boek begon. Maar sceptisch was ik echt nog wel. En sceptisch wellicht niet zozeer over het geloof zelf. Meer in hoe het geloof toe te passen.

Neem bijvoorbeeld bidden. Ik doe het, maar het blijft onnatuurlijk aanvoelen. AJ Jacobs bidt in het begin van zijn jaar met behulp van psalmen en voorgeschreven gebeden uit de Bijbel. Maar dat kan ik echt niet. Dat zou te ver van mijzelf weg staan, ik denk dat je moet bidden vanuit je hart.. Hier in Ghana kan men heel lang bidden, ook in tongues(een eigen taal waarin je bidt, deze taal dient tot je te komen via de Heilige geest) Maar dat lange bidden is het ook niet voor mij... Wanneer ik klaar ben ben ik klaar en ik denk dat God niet perse om een lang verhaal verlegen zit....

Dus tijdens mijn gebed heb ik het over de dingen waar ik dankbaar voor ben. Vraag ik om voorspoed voor degenen die ik lief heb en die het nodig hebben, maar iets voor mezelf vragen vind ik lastig. Ik vraag soms wel of God me de juiste weg kan wijzen.

Ik woon in een zeer religieus land. Geloven doet men hier, want zo is het. Kinderen leren hoe het hoort van hun ouders, op school en voor de Ghanezen(uitzonderingen daargelaten) is het iets natuurlijks. Mensen zeggen 'God bless you' waar ik bedankt zou zeggen. In plaats van 'Het gaat goed' zeggen de mensen hier 'Dankzij God gaat het goed' Mensen vragen iets uit naam van God en men bidt heel makkelijk voor dingen waarvan ik denk dat kan je toch niet met goed fatsoen aan God vragen. Daar moet je gewoon zelf hard voor werken. Dus misschien kan je om voorspoed in je werk vragen zodat je die telefoon, computer, auto enzovoort kan aanschaffen....

En alhoewel ik al een poos serieus bid, ik me serieus afvraag of de doctrine van de kerk waar ik al sinds jaar en dag heen ga nog bij me past en ik het heerlijk vind om naar Chris Tomlin en the Casting Crowns te luisteren. Ook al zeg ik al een poos dingen als 'We thank God', zowel in het Twi als in het Engels. En ook in het Nederlands schrijf ik regelmatig dat ik voor iemand ga bidden, wat ik dan ook doe.

Maar dan nog steeds.... wist ik het niet echt zeker.... of ik mijzelf een gelovige wou en vooral mag noemen.

Maar sinds vanmiddag, ik besefte het pas wat later, ben ik in mijn eigen ogen, geloof ik, een gelovige. Een bijzonder besef.

Mijn beste vriend sinds jaar en dag had geweldig nieuws. Ik was blij voor hem en sprak dat uit en geheel natuurlijk kwam er achteraan(in mijn moerstaal), ik zal bidden voor een goede afloop.

Wow, ik ben een gelovige.....

Er moet me nog iets van het hart ook al zou dit een mooi moment zijn om dit blog te eindigen...

Een goede, zeer gelovige vriend stelde laatst dat het wel verrekte lang heeft geduurd voor ik tot het geloof ben gekomen. Hij is behoorlijk stellig en onbuigzaam op het gebied van geloof.

Ik denk niet dat er iets mis is met geloven omdat het je met de paplepel is ingegoten. Zeer zeker niet!

Maar ik ben blij dat het geloof op een andere wijze tot mij is gekomen. Enerzijds veel bewuster, maar ook juist vanuit mijn hart.